تحلیل انتقادی نظریّة هنر و ادبیّات در منظومة فکری ـ فلسفی افلاطون

 افلاطون همة پدیدار­های هستی را سایه­ای از عالم مثل می­داند و هویت وجودی آن­ها را مستقل به شمار نمی­آورد. در پژوهش حاضر، نگارنده کوشیده تا بر پایة مفاهیم کلیدی فلسفة افلاطون به تبیین و تحلیل نظام زیبایی­شناسی وی بپردازد. به گمان افلاطون، آثار هنری تقلیدی از زیبایی مطلقی هستند که ازلی و ابدی است. از سوی دیگر، زیبایی را سودمندی و کارآیی می­داند و می­گوید که هنر باید در خدمت اخلاق و جامعه باشد و هنر هیجان­انگیز را خوش نمی­دارد. همچنین، با هنری که هیجان­انگیز نباشد ـ گر چه فاقد نقشی اجتماعی و اخلاقی باشد ـ  مخالفتی نمی­ورزد. نگارنده، پس از تحلیل آرای افلاطون، تناقض­هایی را در نظام فلسفی و زیبایی­شناسی افلاطون نتیجه­گیری کرده که مطلق بودن منشأ زیبایی در اندیشة افلاطون را به پرسش گرفته است.